Het dagelijkse leven in Camona

Note: For our English speaking friends the text in english at the bottom of this page and you can leave a comment.

Note: Helemaal onderaan de pagina kun je een reactie achterlaten.

Het dagelijkse leven op Camona landgoed /  Daily life on the Camona estate

De laatste dagen van onze ruime zes weken bij Camona Stay arriveren met rasse schreden. We kijken al vooruit naar wat komen gaat. Over zo’n vier weken, op 19 november, komen we aan in Nederland. Maar, niet te snel, laten we even kijken hoe wij de laatste weken hier in Peru hebben ervaren. Want wat hebben we hier een fantastische tijd gehad.

Iedere dag zodra het licht wordt stappen we rond 5.30 uur uit bed. Om de dag hebben we staldienst. Dan zorgen we dat de paarden en koeien de stal uit kunnen. Meestal zorgt Alida vervolgens voor een heerlijk fruitontbijt, terwijl Gab mediteert. Als er geen taak is hebben we tijd voor onszelf. De website wordt bijgehouden. Blogs schrijven, foto collages maken. Alida oefent op haar fluit. Soms bij de Laguna, dan weer bij het beekje of in de Cabin. Gab zit aan haar computer een scriptie te schrijven. Nadat ze er vijf maanden niet mee bezig is geweest maakt ze die hier af en levert het in. Dat is nog een klusje/opdracht uit Nederland voor regressietherapie.

Tijdens onze uurtjes op de veranda wipt één van de kippen dagelijks even binnen en kijkt op, het hekje van de ingang of op de tafel, rond of er nog wat te eten valt. We hebben haar Clara genoemd. Ook komen regelmatig de hondjes van de guards even langs voor een aaitje of een momentje rust in de zon. Onze lieve schatjes Bono en Pelusa.

Op een boerderij is altijd wat te doen. We vermaken ons met de klussen die gedaan moeten worden. Alida verplaatst samen met Arturo een grote hoop mest van de koeien en paarden naar de perma tuin. Dat is een pittig klus in de hete zon. Eerst mest scheppen in de kruiwagen en dan zo’n 500 meter lopen, waarvan 100 meter over een onmogelijk houten vlonder paadje. Kruiwagen legen en weer terug voor de volgende mestvracht. In anderhalve dag is dat 15 keer heen en weer. Bij elkaar is dat zo’n 15 km op laarzen. Op een paar andere dagen leggen Gab en Li samen de machicura op drassige paden. Of we planten papaya boompjes in de tuin van Jo en Si

In de permacultuur tuin ligt de vijver op een dag vol met gras. Benito is vrolijk aan het maaien geweest waarbij gras in het water van de Laguna Tumi ligt. Alida verwijdert dit gras met de hark zodat de kikkervisjes weer vrolijk rond kunnen zwemmen. Ondertussen geniet ze van de prachtige omgeving met diverse kleuren groen en mijmert ze weg op het bankje van boomstammen aan de kant.

Een favoriet uitstapje is het maken van een mooie wandeling langs een van de wandelroutes op het landgoed. Ook maken we een wandeling door het stromende  fraaie beekje. Lopen door deze waterweg is een uitdaging op zich. Overhangende takken, omgevallen bomen en de diepte van het water vragen om de nodige aandacht. Met een stok meten we de diepte en houden we ons stevig vast als we wegzakken in de modder of bij het wegglijden van stenen. We genieten buitengewoon van de prachtige natuur, kleuren en natuurgeluiden van vogels. Onze handen ruiken naar het mos en het water van de jungle. Een heerlijke pure geur van ongerepte natuur.  Omdat het veel regent wordt het beekje steeds hoger en ruiger soms zakken we tot het randje van onze laarzen weg.

Laatst waren de koeien op slinkse wijze door de begroeiing gebroken en vonden de weg naar de tuin van Jo en Si. Dat is de bedoeling niet, daar staan allerlei biologische groentes. Om de tuin te beschermen is het een noodzaak dat de wilde, ruige, dichte begroeiing ook een hekwerk krijgt.

Foto: de dieren van Camona

Dat betekent dat Arturo palen uit het bos hakt met een bijl. Er worden geen native bomen geveld, maar alleen een soort berk. Hij kijkt naar de maat en de hoogte van de boom en schat in naar welke kant de boom valt. Dan komt er een punt aan de paal en gaat vervolgens naar de plek waar hij de grond in gaat. Er zijn heel wat bomen om gegaan en volgens Alida werken de bomen mee. Zelf loopt ze de jungle in en uit met een paal op haar schouder. Daarna wordt op zorgvuldige wijze prikkeldraad uitgerold en met krammen aan de stammen getimmerd. We komen er zonder kleerscheuren vanaf.

Elke week komt hoefsmid Anna Paula om de paarden te wassen en de hoeven te doen. Gabrielle helpt daarbij.

Wekelijks gaan we naar Oxapampa om boodschappen te doen. Meestal op zondag omdat we dan over de weg kunnen. Door de weeks wordt er nieuw asfalt gelegd. Dat betekent dat ze de weg dicht gooien en je er gewoon niet doorheen kunt. Mensen werken hier zes dagen in de week. Op zondag zijn de winkels en cafés tot 12.00 uur open. Het is vaste prik dat we in de lekkerste koffietentjes van Oxa een bakkie drinken met een taartje.

De route naar Oxapampa op zich is al ruig te noemen. Alida kan haar oude wens, mee doen aan de Cameltrofey Land Rovers, uitleven. In de fourwheeldrive door plassen en bij bochten in de bergen toeteren voor eventuele niet zichtbare tegenliggers. De vele kuilen in de weg zijn gevuld met water uit de bergen, aangevuld met de vele regen die is gevallen. Nee, het is nog geen regenseizoen volgens de locals, maar het is wel veel te nat voor de tijd van het jaar.

Het straatbeeld in Oxapampa lijkt niet op dat van Nederland. Iedereen die wat te verkopen heeft uit een tuintje doet dat ook. Kleine karretjes met ijs, verse sinaasappelsap en etenswaar. Dames die op een krukje hun honing verkopen. Kleedjes met alleen maar aardappelen of gember of mais zijn heel gewoon.

Je kunt allerlei soorten taxi’s nemen. Mototaxi’s rijden veel rond of je gaat naar iemand op een brommer en springt achterop. We zien motoren rijden met drie personen erop, kind in het midden en allemaal zonder helm. Een helm is wel verplicht, maar dat zien we niet terug in het straatbeeld.

Dank Jo en Si voor het delen van jullie wonderschone en magische plek. Het vertrouwen dat jullie gaven om de dieren te verzorgen en het luisteren naar jullie levendige, avontuurlijke belevenissen. We hebben het super gaaf gehad.

Op naar Chili, naar nieuwe avonturen.

Text in English

Daily life on the Camona estate

The last days of our six-plus weeks at Camona Stay are rapidly approaching. We're already looking forward to what's to come. In about four weeks, on November 19th, we'll arrive in the Netherlands. But, not too fast, let's take a moment to reflect on our recent weeks here in Peru. Because we've had such a fantastic time.

Every day, as soon as it gets light, we get out of bed around 5:30 a.m. Every other day we have stable duty. That's when we make sure the horses and cows can leave the stable. Alida usually then provides a delicious fruit breakfast while Gab meditates. When there's no task, we have time for ourselves. The website is being maintained. Writing blogs, creating photo collages. Alida practices her flute. Sometimes by the Laguna, sometimes by the stream or in the Cabin. Gab is at her computer writing a thesis. After five months of not working on it, she finished it here and hand it in. That job/assignment was still following her from the Netherlands for regression therapy.

During our hours on the veranda, one of the chickens pops in and checks the entrance gate or the table for anything to eat. We've named her Clara. Regularly our sweet darlings, Bono and Pelusa, the dogs of the guards, drop by for a pet or a moment of rest in the sun.

There's always something to do on a farm. We're enjoying the chores that need doing. Alida and Arturo are moving a large pile of manure from the cows and horses to the permaculture garden. It's a tough job in the hot sun. First, shovel manure into the wheelbarrow, then walk about 500 meters, 100 of which are on an impossible wooden boardwalk. Empty the wheelbarrow, and then back again for the next load. It is 15 round trips in a day and a half. That's about 15 kilometers in boots. On a few other days, Gab and Li are laying machicura together on muddy paths. Or we're planting papaya trees in Jo and Si's garden.

One day, the pond in the permaculture garden is full of grass. Benito has been happily mowing, leaving grass in the water of Laguna Tumi. Alida is removing this grass with the rake so the tadpoles can swim happily again. Meanwhile, she enjoys the beautiful surroundings with their various shades of green and daydreams on the bench made of tree trunks.

A favorite excursion is the lovely walk along one of the trails on the estate. We also stroll through the beautiful flowing stream. Walking through this waterway is a challenge in itself. Overhanging branches, fallen trees, and the depth of the water require careful attention. We measure the depth with a stick and hold on tight when we sink into the mud or slip on rocks. We thoroughly enjoy the beautiful nature, the colors, and the sounds of birds. Our hands smell of the moss and the jungle water. A wonderful, pure scent of untouched nature. Because of the heavy rain, the stream is getting higher and rougher, sometimes we sink to the brim of our boots.

Recently, the cows sneakily broke through the vegetation and found their way into Jo and Si's garden. That's not the intention; all sorts of organic vegetables are grown there. To protect the garden, it's essential that the wild, rough, dense vegetation also be fenced. This means Arturo cuts poles from the forest with an axe. No native trees are felled, but only a type of birch. He looks at the size and height of the tree and estimates which way it will fall. Then a point is added to the tree, and the tree is moved to the spot where it will enter the ground. Quite a few trees have been felled, and according to Alida, the trees coöperate. She walks in and out of the jungle with a pole on her shoulder. Then, barbed wire is carefully unrolled and stapled to the trunks. We leave the jungle unscathed.

Every week, farrier Anna Paula comes to wash the horses and trim their hooves. Gabrielle helps her.

Every week we go to Oxapampa to do our shopping. Usually on Sundays because then the road is open. During the week, they're resurfacing the road. This means they close the road and you simply can't get through. People work here six days a week. On Sundays, the shops and cafes are open until noon. We've made it a habit to have a cup of coffee and a piece of cake at Oxapampa's best coffee shops.

The route to Oxapampa itself is rough enough. Alida can fulfill her long-held dream of participating in the Camel Trophy Land Rovers. She drives through puddles in the four-wheel drive and honks at the bends in the mountains for any oncoming traffic she can't see. The many potholes in the road are filled with mountain water, supplemented by the heavy rain that has fallen. No, it's not the rainy season yet, according to the locals, but it is far too wet for this time of year.

The street scene in Oxapampa is unlike that of the Netherlands. Everyone who has something to sell from their garden does so. Small carts with ice cream, fresh orange juice and food. Women sitting on stools selling their honey. Rugs covered only with potatoes, ginger, or corn are common.

You can take all kinds of taxis. Mototaxis are common, or you go to someone on a moped and hop on the back. We see motorcycles with three people on them, a child in the middle, and everyone without helmets. Helmets are mandatory, but we don't see them on the streets.

Thank you, Jo and Si, for sharing your beautiful and magical place. The trust you gave us to care for the animals and listening to your lively, adventurous stories. We had a wonderful time.

On to Chile, on to new adventures.