Hanakapia'i waterfalls trail

Note: For our English speaking friends the text in english at the bottom of this page and you can leave a comment.

Note: Helemaal onderaan de pagina kun je een reactie achterlaten.

Hanakapiai waterfalls trail

Toen wij 30 jaar geleden in Kauai waren op de Ke’e beach, kwamen er vermoeide hikers bepakt en bezakt uit een trail. We keken hen enigsins nieuwsgierig en bewonderend aan. Zij hebben de kalalau trail gedaan, vertelde Mary ons. Het is mogelijk om in 3 dagen en nachten van de ene kant naar de andere kant van het eiland te lopen. Er loopt geen auto route die een rondje om het eiland maakt. Als je op het oostelijk deel bent moet je via zuid naar west. Als je de kalalau trail loopt ben je overgeleverd aan de bush bush. Eigen drinken, eigen water, eigen tent, eigen slaapspullen mee op je rug, ging Mary verder. Eén jongen had geen rugzak, te zwaar, te veel. Hij had de hele boel van de klif gegooid. De jongeren liften mee naar de bewoonde wereld met één van de bezoekers. Onze interesse was gewekt.

Na enig onderzoek besluiten wij naar de hanakapiai waterfall te gaan. Dat is in een dag te doen en heeft hetzelfde startpunt.

De nacht voorafgaand aan de trail slapen we vlakbij het strand van Anini beachpark in een tent. Er zijn regelmatig shower rains en de tent is niet waterdicht, zeg maar gewoon lek. Halverwege de nacht verplaatsen we ons naar de auto om daar verder te slapen, voor zover dat gaat. Om 5.30 gaat de wekker en om 6.40 brengt de shuttle bus ons naar het begin van de Kalalau trail. Tijden zijn verandert, het toerisme is toegenomen, er wordt meer gereguleerd.

Een vrolijke enthousiaste Amerikaanse dame staat ons op te wachten om uitleg te geven. “Het is een pittige trail”, zegt ze vrolijk. “You know you, do what you can. The red mud is different than normal mud, don’t slip and watch your feet. You have to cross the River four times”.

We gaan op weg. De trail begint meteen stijl. Veel rotsen, veel planten, veel natuur en ook wat toeristen. Voordeel van stijl is dat je snel hoog zit en adembenemende tropische uitzichten hebt. Een azuurblauwe zee, een blauwgrijze bewolkte lucht, groene kliffen, donderende golven, extra watervalletjes door regenval. Fantastisch.

Na stijl omhoog gaan we ook weer redelijk stijl omlaag. Dit stukje heeft inderdaad rode modder en ja je kan beter niet lopen en kijken tegelijkertijd. Als je niet kijkt waar je loopt glijd je uit. Dus lopen en stilstaan, oh en aah roepen en weer door.

Tot we bij de eerste stroom aan komen. Er is een opstopping van een groepje mensen. Ik zie hikers met stokken midden in de stroom prikken om de diepte te peilen en soms is het echt diep. De stroom komt van de waterval en loopt naar de zee. Het heeft flink geregend wat betekent dat de stroom sterk is. Je moet hier overheen om naar de waterval te komen.

Na een tijdje kijken – heen en weer lopen om de beste plek te vinden om eroverheen te gaan – wagen we de oversteek. Lida glijdt halverwege uit en komt vast te zitten tussen 2 rotsen. Gab doet haar schoenen uit en voelt met blote voeten welke stenen niet glad zijn. Zwoegen, ploeteren, vallen en doorgaan, we halen het. Uitrusten op het mooie strand aan de andere kant.

En weer door. We hebben er 2 mile op zitten. Hoe ver is dat eigenlijk, vragen we ons af. Onze benen zijn wel moe en we zijn ons ervan bewust dat we ook nog terug moeten. Dus gaan we door, haha. We hebben een doel en zijn echte doorzetters. Wilskracht is sterker dan luisteren naar ons lichaam.

De tweede tocht is anders. Het regent. Modder, stenen, klimmen, rivier nog drie keer over. Bij een sterke stroom helpt een sterke jonge man me met oversteken. Mijn schoenen zijn nog steeds droog.  De laatste stukjes van een trail zijn meestal het moeilijkst. Zo ook bij deze. Echt pittig klimmen. Met een geweldig eind resultaat…tadaaa de waterval. Wat een kracht. Hij valt 90 meter naar beneden.

Oorverdovend. Wind. En on top of it: een tropische regenbui. Gab duikt het water in, Lida fluit aan de kant naast het waterval geruis. Fantastisch.

En dan weer terug. Regen, regen, regen. De iele stroompjes van de heenweg zijn nu grotere watervallen geworden. Overal stroomt water met ons mee naar beneden. Mijn schoenen zijn niet meer droog.

Op de terugweg is het nog steeds mooi. We tellen de keren dat we oversteken. Overal wordt gewaarschuwd via borden dat er flood streams kunnen ontstaan na regenval. Dat betekent dat het water opeens zo hoog wordt dat je vastzit aan de ene kant van de rivier en niet meer kunt oversteken. Tara verteld later dat vorige week nog 50 mensen gered moesten worden door de helikopter.

Maar, ook al is de stroom een stuk sneller, wij bereiken de overkant. Gelukkig. En dan het laatste stuk. Dalen en klimmen. Modder, regen, water, nat. In de tropen nat worden is niet erg, je koelt niet af. Nog wat plaatjes bij wat stroompjes en watervalletjes en dan komt het einde in zicht.

We made it. We hebben 8 mile gelopen, dat is bijna 13 kilometer. We hebben er 7 uur over gedaan, met pauzes 10 uur. Onze benen zijn moe, maar we voelen ons voldaan. We rijden terug en zijn blij als we kunnen rusten in bed.

De volgende ochtend…….spierpijn, oei oei oei. Maar nog steeds voldaan.

Text in English

Hanakapiai waterfalls trail

When we were in Kauai on Ke'e beach 30 years ago, some exhausted hikers came out of a trail packed with their gear. We looked at them with curiousity. They did the kalalau trail, Mary told us. It is possible to walk from one side of the island to the other in 3 days and nights. There is no car route that goes around the island. If you are on the eastern part you have to go via south to west. If you walk the kalalau trail you are on your own. You have to take your own drink, own water, own tent, own sleeping gear, Mary continued. One boy had no backpack, too heavy, too much. He had thrown the whole pack off the cliff. The young people hitchhiked to the city with one of the visitors.

After some research, we decided to go to the hanakapiai waterfall. That can be done in a day and has the same starting point.

The night before the trail we slept near the beach at Anini beach park in a tent. There are frequent shower rains and the tent is not waterproof. Halfway through the night we moved to the car to continue sleeping there. At 5:30 the alarm clock is waking us up and at 6:40 the shuttle bus takes us to the start of the Kalalau trail. Times have changed, tourism has increased, there is more regulation.

A joyful enthusiastic American lady is waiting for us. “It's a tough trail,” she says cheerfully. “You know you, do what you can. The red mud is different than normal mud, don't slip and watch your feet. You have to cross the River four times”.

The trail starts steep right away. Lots of rocks, lots of plants, lots of nature and also some tourists. Quickly we are having breathtaking tropical views. A blue azure sea, blue-gray cloudy sky, green cliffs, thundering waves, extra waterfalls due to rainfall. Fantastic.

After going up steeply we also go down fairly steeply. This part indeed has red mud and yes it is better not to walk and look at the same time. If you don't look where you are walking you slip. So walk and stand still, shout oh and aah and go on.

Until we reach the first stream. There is a gathering of people. I see hikers with sticks poking in the middle of the stream to gauge the depth and sometimes it is really deep. The stream comes from the waterfall and runs to the sea. It has been raining heavily which means the current is strong. You have to cross this to get to the waterfall.

After watching for a while - walking back and forth to find the best place to cross - we risk the crossing. Lida slips halfway across and gets stuck between 2 rocks. Gab takes off her shoes and feels with bare feet which rocks are not slippery. Toiling, plodding, falling and carrying on, we make it. Rest on the beautiful beach on the other side.

And on we go. We have 2 more miles to go. Our legs are tired though and we are aware that we also have to go back. So we decide to keep going, haha. We have a goal to reach the waterfall. Willpower is stronger than listening to our bodies.

This second part is different. It rains. Mud, rocks, climbing, river crossed three more times. At a strong stream, a strong young man helps me cross. My shoes are still dry.  The last bits of the trail are hard. Really tough climbing. With a great end result...tadaaa the waterfall. What a power. It falls 90 meters down.

Deafening. Wind. And on top of it: a tropical rainstorm. Gab dives into the water, Lida plays her flute next to the waterfall. Fantastic.

And then back again. Rain, rain, rain. The tiny streams became larger waterfalls. Water flows down with us everywhere. My shoes are no longer dry.

On the way back, it is still beautiful. We count the times we cross. Everywhere, signs we are being warned by signs for flood streams. That means the water suddenly gets so high that you're stuck on one side of the river and can't cross. Tara tells us later that just last week 50 people had to be rescued by helicopter.

But, even though the current is a lot faster, we reach the other side. Fortunately. And then the final stretch. Descending and climbing. Mud, rain, water, wet. Getting wet in the tropics is not a problem, your temperature is still fine. A few more pictures at some streams and waterfalls and then comes the end.

We made it. We walked 8 miles, which is almost 13 kilometers. It took us 7 hours, with breaks 10 hours. Our legs are tired, but we feel fulfilled. We drive back and are glad when we can rest in bed.

The next morning....... Muscle pain, oy oy oy oy. But still fulfilled.